Slagjana Nina Perkoviq
E ndërrova mendjen, e vesha fustanin e kuq. I kaltri megjithatë dukej më i përshtatshëm për këtë rast. E pashë veten në pasqyrë. Flokët më dukeshin tmerr. Si fole zogjsh. Provova t’i mbështjell në një tufë, por fare nuk më pëlqeu si dukeshin. Disa herë i nxirrja fijet dhe prapë i ktheja. Në fund hoqa dorë. Thjesht i lëshova flokët, dy-tri herë i shprisha me gishta dhe dola nga shtëpia. Mjaft gjatë e kisha shtyrë të pashmangshmen.
Edhe pse asnjë veturë nuk dukej në horizont, prita plot zell që në semafor të ndizet drita e semaforit të gjelbër. E kalova rrugën, hyra në ndërtesën e kuqe, dhe në vend të ashensorit, ngjita shkallët, hap pas hapi, deri në katin e katërt. Mora frymë thellë dhe i rashë ziles poshtë së cilës ishte shkruar mbiemri i saj. Seç m’u bë një lëmsh në bark.
Derën e hapi gruaja e cila kujdesej për të qëkur e kishin lëshuar nga spitali. Konspirativisht ma shtrëngoi dorën. „Përpiquni të dukeni thuajse gjithçka është në rregull. Mos qani. Buzëqeshni, por mos e teproni“.
Rrinte shtrirë në krevat poshtë dritares. Kokën e kishte të rrumbullakët sikur hëna. Tullace. Por kjo nuk më frikësoi. Më frikësuan sytë e saj. Të imët, të groposur, pa jetë. Sikur të mos e dija se ishte ajo, zor se do ta njihja. Gjithçka u shemb. Për pak sa nuk ia plasa vajit. Për pak sa nuk rënkova me krejt fuqinë e zërit. U përmbajtja. As vetë nuk e di se si. Buzët m’u shtrembëruan në një buzëqeshje. U përkula dhe e putha në faqe. Nuk ishin më faqet e saj, as aroma e saj. Dhoma rreth meje u lëkund. M’u dridh toka poshtë këmbëve. M’u desh të ulesha pranë saj në krevat.
Heshta. Përndryshe do të më kishte tradhëtuar zëri. Krejt çka kisha forcë ishte t’ia vëja dorën mbi supe. Më kapi befas për dore dhe m’i puthiti buzët mbi pëllëmbë. Jashtë ishte sigurisht 40 gradë, por përnjëherë seç u bë ftohtë. Dhëmbët nisën të më kërcitnin në mënyrë të pakontrolluar. Largova dorën dhe u ngrita. Doja të dilja vrap. Nuk mund të duroja më. Jo.
Mbase do të kisha vepruar kështu sikur të mos e kishte drejtuar gishtin nga komodina në cepin tjetër të dhomës.
„Ma sill kutinë e kuqe për stoli“, tha me një zë të huaj.
Kjo më erdhi si me porosi. Të largohem prej saj. Të marr pakëz frymë. E hapa komodinën dhe nxora kutinë të mbështjellë me pelush bojëgjak. Ia afrova kutinë, por më nuk u ula pranë saj në krevat. Mbajta një distancë të rehatshme.
E hapa kutinë me ngathtësi dhe stolitë u derdhën nëpër krevat. Kryesisht unaza. Nja njëzet sosh. Mbase edhe më shumë. Kurrë nuk e kisha parë të ketë mbajtur ndonjërën prej tyre.
„Zgjedhe njërën. Dua ta kesh kujtim nga unë“, tha.
Desha t’i thosha po çfarë kujtimi, ti do të jetosh më shumë se unë, por nuk kisha forcë të bëja marrëzira. E mora një unazë, t’i jap fund kësaj pune sa më parë. Kur e pa se cilën e zgjodha, befas u drejtua në krevat dhe ma rrëmbeu nga dora.
„Nga të gjitha këto unaza, ti po e merr të argjendtën! Provoje këtë“, në atë çast doli në pah natyra e saj e vërtetë unë qesha me plot sinqeritet.
Nuk mund t’ia hiqja sytë unazës së artë me gurin e madh të kuq. Për një kohë të gjatë e rrotullova mes gishtave. Kurrë nuk kisha parë unazë aq të bukur. Nga brenda ishte gdhendur „për dashurinë tonë të përjetshme“. Doja ta pyesja, për dashurinë e kujt, por pastaj e vura në gisht dhe i harrova të gjitha.
Unaza ishte si e bërë për mua.
II
Sillesha poshtë e lart nëpër shtëpi si pa kokë. U vesha dhe u ndreqa bukur dhe pastaj përnjëherë më shkoi mendja ta provoja reçelin e kumbullës të cilin e kisha zier në shporet gjatë gjithë ditës. Sa të shoh mos duhet të shtoj sheqer dhe – përlyhem. Mbeta si pa kokë. Hallakata në dollap gjysmë lakuriq, në sutjena dhe korse. Për fat, kisha plan B. Nxora nga dollapi fustanin e zi në formë varke, por tash duhej zgjedhur edhe këpucë të tjera. Të kuqet me taka do të shkonin për mrekulli me fustanin e kuq, por ato ishin në kuti, diku në dollap. Pa menduar dy herë, e kapa karrigen dhe hipa. Teshtiva dy-tri herë. Kur ishte hera e fundit që e kisha fshirë pluhurin nga dollapi? As që mund të mendoja për këtë punë tash. Nuk ishte momenti. E gjeta kutinë me këpucët e kuqe dhe kërceva nga karriga, shkathët si maceja, edhe pse ka kohë që ijet nuk më punojnë si duhet. Shikova orën dhe u shtanga. Nxora nga komodina një palë çorapë rezervë ngjyrë lëkure dhe i futa nxitimthi në çantë. Nga stolitë mora vetëm unazën me gurin e kuq.
Taksisti nisi të ankohej se kishte kohë që më priste. Nuk doja të grindesha, doja sa më shpejt të mbërrija te restoranti ku gjenerata ime po e festonte 30-vjetorin e maturës. Në shenjë pajtimi i thashë „keni të drejtë“ dhe „e dini qysh jemi ne gratë“. Ai buzëqeshi pak dhe u përgjigj se e „dinte tepër mirë“.
Mbërriva në restorant me kohë. Sapo kishin porositur verë me shkumë, dhe një koleg të cilit ia kisha harruar emrin ngriti dolli. „Për ne që jemi tubuar këtu sot, por edhe për ata që nuk janë më me ne, shokë e profesorë. Na ka shkapërderdhur furtuna e luftës“, tha, dhe pastaj nisi muzika dhe të gjithë zunë të kërcenin.
Sa kam pirë as vetë nuk e di. Vetëm e di se më është afruar Xhamonja dhe më ka kapur prapanicën. E godita me bërryl në brinjë saqë u palos në podium. Marija gjithastu u palos, por nga gazi. Vitet nuk kishin ç’na bënin më. Kishim mbetur po ata budallenj.
Rreth orës dy të mëngjesit, u ktheva te tavolina tmerrësisht e kuqe në fytyrë dhe e lagur qull. Imazh jo fort i hijshëm për një grua të moshës sime. Pranë meje rrinte një bjonde shumë e pashme dhe nxori lepezën nga çanta.
„Më mban mend?“ – më pyeti teksa ma tundte freskoren para syve.
Nuk e kisha idenë se kush ishte. Eh, ç’i bëjnë vitet njeriut.
„Unë jam Llada, kemi shkuar bashkë në orë të frëngjishtes“, tha pasi e vërejti se po e shikoja si të huaj.
„Llada!“ – bërtita, sinqerisht e befasuar. Kam dëgjuar se ishte në Amerikë dhe as që prisja ta takoja. Sa mirë që dukej; as edhe një kilogram tepër, as edhe një rrudhë. Eh, ç’i bën Amerika njeriut.
„Erdha mahsuz për përvjetorin e maturës. Nuk do ta humbja këtë rast për asgjë në botë“, qeshi dhe i dolën në pah dhëmbët e bardhë si inxhi.
Ma ofroi një cigare. E mora dhe e afrova te goja. Nuk arrita ta ndizja. Llada përnjëherë ma shtrëngoi dorën. Gati ma nxori kyçin e dorës.
„Ku e more këtë?“ – fytyra përnjëherë iu rrudh.
Nuk e kuptova menjëherë se për çka bëhej fjalë.
„A është e gdhendur brenda për dashurinë tonë të përjetshme?“ – i mbeti Lladës pështyma në fyt.
Muzika u bë më e zhurmshme. Të gjithë përreth nesh kërcenin dhe këndonin si të çmendur. Më iku buzëqeshja nga fytyra.
III
Fustanin e natës nuk e hoqa për shtatë ditë rresht. Ndoshta edhe më shumë. Nuk e di. E kisha humbur ndjesinë e kohës. Vetëm sillesha nëpër shtëpi dhe haja reçelin e bërë në shtëpi nga kumbullat. Miki i binte ziles gjatë dhe trokiste në derë. Nuk doja t’ia hapja. Nuk doja ta takoja askënd. Edhe më pak doja të më shihte ndokush, por Miki ishte shumë këmbëngulës saqë në fund lëshova pe. Sa e hapa pak derën, hyri brenda si shushunjë dhe nisi të më tregonte se çka duhet e çka nuk duhet të bëja. Ia ktheva shpinën dhe u ktheva në krevat. Rrugës me një shikim e kapa pasqyrën në korridor. Fytyrën e kisha të verdhë. Si limon. Për më keq, flokët më ishin mbështjellë tërësisht. Ashtu të pistë dhe me yndyrë më kishin dalë krejt në sipërfaqe. Por, kujt i bëhej vonë.
„Shiko qysh je bë“, më tha Miki.
E çoi roletën dhe hapi dritaren. Ajri i pastër m’i mbushi hundët. Më erdhi të vjell.
„Shiko qysh e ke bë shtëpinë“, shtoi.
Ma hoqi batanijen dhe e shkundi jashtë dritares. Shikova trupin tim të lodhur dhe në kombinezon e pashë një njollë të errët jo dhe aq të vogël. Sigurisht nga reçeli. Pos nëse nuk ishte nga reçeli. Nuk e di.
„Duhet të çohesh. Duhet të lahesh. Duhet ta rregullosh shtëpinë“, m’i numëronte gjërat me ngulm.
Pa paralajmërim ma hoqi papritur jastëkun nga koka dhe e la të ajrosej te korniza e dritares.
„Ti s’ke kurrfarë faji. S i ke mundur ta dish? Tekembramja, e kishe dhuratë. E dhurata nuk kthehet mbrapsht“, Miki u ul në krevat dhe ma vuri dorën mbi supe.
Dhoma m’u duk disi e pazakontë. Thuajse muret i ishin afruar njëri-tjetrit. Thuajse gjithçka ishte strukur.
„As atë nuk mund ta fajësosh. Si mund ta dinte e gjora?“ Rrudhi supet.
Një dhimbje e fortë ma përshkoi ballin. Si ndodhi e gjithë kjo? Edhe tavani kishte zbritur. Të çohem tash, sigurisht nuk do të mund të qëndroja në këmbë. Do të duhej të shtrihesha në shpinë. A e vërejti Miki? Më duket se jo. Ajo nuk e mbyllte gojën.
„Megjithëse, të gjithë e dinim se kush ishte burri i saj dhe ç’kishte bërë gjatë luftës. Edhe ti e dije, apo jo?“ – pyeti.
Përnjëherë u bë terr. Qenka bë natë? A nuk u zgjat dita? Nuk isha e sigurtë. Ndoshta Miki e kishte ulë roletën?
„Si do që të jetë, ti s’ke faj. Kush e kishte ditë se bash atë unazë e mori nga dora e një gruaje të vdekur“, përfundoi ajo.
U ktheva në anën e djathtë dhe drejt e në dyshek. E futa kokën në të vjellat e mia. Doja të ngulfatesha aty. Miki shau me zë të lartë. Më kapi për krahu dhe më tërhoqi.
„Po kutërbon, e kam përnjëmend“, më tha me neveri.
Pohova me kokë. Ka kohë që unë dhe Miki nuk pajtoheshim aq shumë.
Përkthim: Qerim Ondozi
Slagjana Nina Perkoviq
Slagjana Nina Perkoviq lindi në vitin 1981 në Banjallukë. Mbaroi gazetarinë në Universitetin e Banjallukës dhe komunikimin politik në Sorbonë. Është autore e përmbledhjes me poezi "Kuhanje" dhe romanit "U jarku". Jeton, punon dhe shkruan në relacionin Banjallukë – Paris.
http://www.sladjanaperkovic.com/
ažurirano: 04/02/20
