Milica Lukiq
“Kërce”.
Qëndroj në majë të ujëvarës ndërsa gurët e mprehtë m’i shpojnë thembrat. Nëse kërcej, dhimbja do të pushojë, do të rrëshqas bri gurëve të sheshtë në ujin e akullt, të zhurmshëm. Nga kjo lartësi një grup kalamajsh nga rruga duken sikur tufë majmunësh tullacë. Maki qëndron përpara të gjithëve, me këmbët në ujin e shpejtë në të cilin shkund hirin e cigares së tij. Ai ka vrarë kurrizin në kërcim dhe tash e ka një varrë krenare e cila duket sikur t’ia kishin shkulur shpatullat me zor. Viktori ka këputur një thua nga rrënja, me gjethe kot përpiqet ta ndalë gjakderdhjen, e Sasha ka kërcyer direkt me kokë dhe njëzëri u shpall fitues.
“Po nuk kërceve për dy minuta, të lëmë këtu”. Maki pështyn këlbaz në ujë. E ndjej qartë çdo milimetër të ekzistencës sime. Kurrizin e kam të kërrusur e barku i fryrë varet ashtu i ngathët, sado që përpiqem t’i shtrëngoj muskujt e barkut, dështoj. Barku prodhon tinguj mospajtimi, në çdo çast do ta bëj në brekë. Dielli më fshikullon mes përmes surratit dhe vija të holla djerse më rrëshqasin poshtë ballit dhe shpinës. Me nervozizëm i zhys thonjtë në mish dhe kruaj lëkurën nëpër të cilën kruarja përhapet nga shpina në bark, kofshë.
“Rista pidhi! Rista pidhi! Rista pidhi”
Nuk iu desh shumë. Tash kur i janë rrekur aktivitetit të preferuar të brohoritjes prej tifozësh, shpëtim për mua nuk ka. Tash do të më ngjiten siç i janë ngjitur Spales trashalluq verën e kaluar, prapanicën ia kanë lëvizur derisa një ditë ia ka plasur vajit para të gjithëve. Që atëherë, nuk e kam parë më. Ajri po bëhet i dendur e i rëndë, terri më bie në sy. Kafkat e tyre tash duken sikur masa të shtypra lëkure e flokësh. Trupin ma përshkon një valë nxehtësie dhe ndiej kënaqësi kur gjunjët përfundimisht më tradhtojnë.
Tup.
Më ra të fikët.
Që kur kam lindur, Nëna humb shumë kohë në punë të vogla rreth shtëpisë. M’i qep kostumet e larjes thuajse jeta i varet nga kjo. E shikoj nga qoshku tjetër i hapësirës së errët derisa jashtë ajri bëhet gjithnjë e më i rëndë. Gishtat i ka të thatë, të mbuluar me pika të bardha. Thonjtë i ka të shkërmoqur dhe shtresa-shtresa. Kurrë nuk mban doreza kur përdor kimikate pastrimi, thuajse me kast dëshiron ta hanë deri në kocka. Po të mos ishin brekët e mi të larjes, pjata të palara, këmisha të pahekurosura dhe morra në kokë, ajo do të vdiste nga papunësia, apo nga mendimet. “Po dal jashtë”. Nuk e ngre shikimin, vetëm buzëqesh thuajse nuk ekziston.
Vala e nxehtësisë më përplas në fytyrë. Me sy kërkoj vendin ku mund të shtrihem e të fshihem nga dielli këmbëngulës. Ulem në një shkallë pranë, të përcëllitur nga vera. Ma pjek lëkurën e këmbëve. Nga gjuri ende më del gjak, gjakderdhja më e mjerë që ka mundur të më ndodhë. Imagjinoj një situatë në të cilën më bie të fikët dhe bie direkt nëpër kate gurësh, e çaj tëmthin, ballin, përfundoj me një vrragë përgjatë faqes, thumbat ma hapin kokën dhe në fund kokëlartë ec me një varrë të gjallë. Maki ulërin e Sasha e pranon humbjen. Kalamajt nga rruga përkulen para këmbëve të mia dhe më kërkojnë falje.
Tingulli cijatës i telave m’i pret veshët dhe më zgjon nga ëndërrimi. Edhe kjo m’u desh. Kohën për lojëra familjare dhe drekë, gazeta dhe dremitje, ky njeri i ndyrë dhe këmbëzbathur e kalon duke i rënë violinës së tij. Më afrohet ngadalë thuajse pret diçka, ia bëj me dorë të largohet, por ai shikon përmes meje.
Përtej rrugës shoh një grua të dehur e cila në vend të buzëve e ka një vijë të drejtë. Pranë saj Maki bart qese plastikë të thurura të cilat prodhojnë tinguj nga shihet prej xhami. Nga mishtorja del një njeri trupvogël muskuloz me cigare në cep të gojës. E ngarkon Makin me qese të reja, kontrollon listën e ushqimeve, hiri i shkundet nga maja e cigares dhe bie në dysheme. Maki në qetësi e dëgjon babain, pastaj i lë qeset në tokë për t’i çlodhur duart. Babai e pështyn cigaren në tokë dhe i merr qeset, e shikon Makin ashpër. E shikon gruan me dëshpërim dhe ua kthen shpinën. Gruaja shpejton hapin drejt tij. Makin e lënë pas tyre dhe sytë e tij të imët ndeshen me sytë e mi. Largoj shikimin drejt violinistit këmbëngulës. “Pusho më, askush s’po të dëgjon”. Violinisti i buzëqesh lehtë vërejtjes sime dhe vazhdon të luajë. “Pusho më se ta thyej atë violinë e ta bëj copë e grimë”. Cepi i buzëve të Makit kthehet në buzëqeshje dhe më shikon me interesim ndërsa ndez një cigare. Violinisti qëndron qetë si statujë dhe më provokon duke u rënë shpejt dhe fuqishëm telave të violinës së tij të kalbur. Ngrihem dhe ndiej shikimin e Makit në varrën time të gjorë, të mjerë në gjunj. I shkoj rreth e rrotull violinistit i cili në vend të syve ka dy vrima të zeza. “A je ti qorr a?” Maki më bashkëngjitet, i interesuar për rrjedhën e ngjarjes. Si dy hiena i biem qark presë sonë, preja jonë luan shpejt, preja jonë luan me emoocione, lëviz kokën anash ndërsa luan melodinë të cilën e ushtron përditë, ia vështroj nyjet e ndotura nga pluhuri. E ndiej se si gjaku ma përshkon kokën, zemra më rrah shpejt dhe me neveri e shikoj këtë njeri i cili mundohet mjerueshëm. “Të thashë të ndalesh”. Maki e merr një gur nga toka dhe ma zgjat. Violinisti vazhdon të luajë, buzagaz. Maki më vështron përtej shpatullave të violinistit, sytë e tij shkëlqejnë dhe propozojnë. Preja jonë zgërdhihet. Në vend të dhëmbëve ka vargje vrimash të infektuara. Djersët ma prekin buzën dhe më vjen të vjell. “Të thashë të ndalesh, dreqi të marrtë” Maki ma ngre gishtin e madh të miratimit, një valë lumturie ma përshkon palcën kurrizore, e hedh gurin dhe e marr një më të madh e më të mprehtë, terri më bie në sy. “I ke tre sekonda të ndalesh. Një… dy… tre… katër… pesë”. Guri është i ftohtë në duart e mia, muzika ndalet papritmas dhe violina përplaset përtokë, ku thyhet në një mijë copa të vogla e teli këputet dhe lëshon frymën e tij të fundit cijatëse.
Përkthim: Qerim Ondozi
Milica Lukiq
Milica Lukiq (1999) ka mbaruar dramaturgjinë në Fakutetin e Arteve Dramatike në Beograd. Ka shkruar skenare për filma e seriale, si dhe tekste dramaturgjike. Filmi "Dzonika" i regjisores Ana Gjuroviq, me skenar të saj, është shfaqur nëpër festivale rajonale e botërore (Martovski filmski festival në Beograd, Brač Film Festival në Supetra, Festival Filmski Front në Novi Sad, etj.). Ajo është selektore e Përzgjedhjes Ndërkombëtare të festivalit të filmit të shkurtër Najkraći dani. Tregimi i saj i shkurtër "Crvljive trešnje" është publikuar në përmbledhjen e punimeve "Rukopisi 46", të vitit 2023.
Kontakti: milicalukic99@gmail.com, Facebook milica.lukic.739
ažurirano: 11/03/25
