Ernad Osmiq
„Dreqi të marrtë!“ – jehoi përnjëherë peroni. Zë gruaje. Nuk ishte zë i lartë, por mjaftonte të depërtonte në gjuhën e ngjeshur gjermane e cila e mbushte ajrin.
Ai u kthye në drejtim të mallkimit. Vajza u përkul të merrte dy fleta të cilat i kishin rënë nga prehëri. I shkundi për gjunjë, dhe prapë i futi mes fletëve të tjera që i mbante në duar.
„Dreqi e marrtë!“ – mendoi ai. Nuk e kishte dëgjuar këtë me vite të tëra. Nëna e thoshte këtë mallkim. Si shprehje. Mbase mjaft emocionale për të shprehur frustrimin, por jo aq tabu sa për t’u konsideruar prapësi. Përsëri shikoi drejt vajzës. Ajo e vërejti, por me shikim u largua nga ai, dhe përsëri shikoi para vetes.
Është një gushti. Në Hamburg ende vazhdonte festivali. Rrethi i Altonit ishte plot me posterë e transparente. Njësitet e pastrimit të qytetit vazhdimisht nga rrugët largonin konfetat e larme që gjatë ditës ishin hedhë drejt kalimtarëve dhe pjesëmarrësve të ahengut në rrugë.
Gjermanëve u pëlqen të maskohen. Ai këtë e vuri re që në vitin e parë kur kishte vendosë këtu. Në shkurt i kanë maskaradat e tyre tradicionale, në fund të tetorit kanë Halloween, ndërsa në Hamburg organizohet festivali tradicional i qytetit në fund të korrikut dhe në fillim të gushtit. U pajtua me atë se në këtë periudhë vagonët e metrosë së qytetit janë vazhdimisht përplot kostumesh shumëngjyrëshe të miletit të dehur.
Me bisht të syrit e vuri re se vajza me letra po shikonte në drejtim të tij. Ai u kthye e ajo menjëherë largoi shikimin. Vendosi t’i afrohej. Me hidhërim shikonte në një anë, dhe mekanikisht nxori celularin nga xhepi dhe ia nguli sytë.
Në peron rrinin dy gra të veshura me kostume gjigante dhe të ngathëta. Së paku mendonte se ishin gra. Nuk ishte i sigurtë. As që i shikoi gjatë. Po t’i kishte shikuar mirë, do ta kishte vërejtë te njëra mollën e Adamit, shumë të theksuar.
„I mirë kostumi“, tha ai me vetëbesim kur iu afrua vajzës. Ajo e shikoi dhe e mati me kujdes, pastaj u nis përpara.
Mendoi se kishte gabuar. Mbase ajo fare nuk kishte thënë atë që kishte dëgjuar. E pastroi fytin dhe u bë kinse asgjë nuk ndodhi.
„Edhe i yti“, tha ajo megjithatë, dhe buzëqeshi pajtueshëm.
Para tyre kaloi një grup me makiazh deri në palcë. Ata të dy lëvizën pakëz mrapa për t’ua lëshuar rrugën.
„Krejt krejt, por besoj se me këtë kurrë s’do të mësohem“, pëshpëriti ajo derisa i shikonin.
„Nuk di çka të them…“ vazhdoi ai. „Ky është mbase çmimi i standardit të lartë“.
„Imagjino sikur të ishte kështu te ne?“
„Te ne nuk do të vinte deri te kjo“, buzëqeshi ai. „Por, ç’t’i bësh…? I kemi edhe ne bishat tona“.
Ajo qeshi dhe me dorë largoi fijet e flokëve nga fytyra.
„Bash!“ – tha dhe përsëri i ndreqi fletët të cilat gjatë gjithë kohës ishin gati t’i binin përsëri nga dora. Në mesin e tyre, ai pa një formular të njohur.
„Kur do të fillosh Ausbildung?“ – pyeti ai papritur.
Ajo e shikoi me habi, pastaj ktheu kokën te fleta e parë në maje të grumbullit Ausbildungsvertrag.
„Ë-hë… në nëntor. Deri atëherë më duhet t’i nxjerr të gjitha. Nuk e di a do t’ia dal“.
„Duhet të ngutesh. Kam dëgju se në Sarajevë bëhet hallakamë në ambasadë… mendoj. Ma merr mendja se atje duhesh, për shkak të theksit… dhe kështu…“
„Po, po“, bëri ajo menjëherë me dorë „kam dëgju se është tmerr, por tashmë kam caktu termin“.
„E po, mirë atëherë. E dërgon atë Ausbildungsvertrag dhe kaq. Si qëndron me gjermanishten?“
„Aty-këtu… E kam kalu B2-shin.“
„Më shumë nuk të duhet.“
„Po, po… edhe këta më thanë ashtu… por kam mendu se do të filloj menjëherë me pagë të plotë, e jo me tre vjet trajnim“.
„Pos nëse ke diplomë“.
„Kam diplomë, por nuk e pranojnë“, shpjegoi ajo e revoltuar. „Pasi ndodhi ajo me shitblerjen e diplomave, po i verfiikojnë të gjitha“.
Atij përnjëherë iu shfaqën skenat kur ai para gati tre vitesh i mblidhte të gjitha dokumentet e mundshme për të dalë nga Bosnja. Pritja e pafundme në ambasadë, poshtërimi dhe keqtrajtimi gjatë vitit të parë kur erdhi në Hamburg. Tundi kokën nga neveria. I gjithë trupi iu drodh.
„Unë vuaj nga PTSP-ja prej atyre letrave“, tha me mosbesim.
„A je edhe ti Ausbildung apo…“
„Por, por unë nuk jam për Pflegekraft. Unë jam edukator në çerdhe. Për dy muaj po e mbaroj vitin e tretë, dhe po filloj marrëdhënie të përhershme pune“.
„I lumi ti…“
„Kalon shumë shpejt“, e ngushëllonte ai. „Dhe nuk e vëren se ka kalu. Sidomos është mirë nëse nuk e ke asnjë të afërm këtu; sa herë të jepet mundësia, punon jashtë orarit. E harron edhe javën edhe muajin. Mrekulli“. – shtoi me sarkazëm në fund.
Ajo buzëqeshi e brengosur.
„Nuk e kam unë asnjë të afërm as këtu e as në Bosnjë, kështu që asgjë nuk ndryshon“, tha ajo me një të qeshur të hidhur. „Gjithmonë refugjate. Shpërngulu një herë në luftë. Shpërngulu pastaj në paqe. Shpërngulu kur i nis studimet. Shpërngulu prapë kur i mbaron studimet. Dil nga shtëpia për t’u pavarësu. Prit të gjesh punë. Prit në radhë se ka më të mirë e më të përshtatshëm. Dhe prapë shpërngulu në Gjermani“, ofshau ajo. „Edhe këtu me siguri do të shpërngulem derisa të gjej banesë që nuk është gropë“.
„Unë për tri vjet kam ndërru pesë banesa“.
„E sheh?“, tundi kokën e brengosur.
Në bankën e peronit në anën tjetër të hekurudhës u dëgjua një britmë e madhe. Një grup djemsh u bërtisnin burrave të veshur në drag. Ai mendoi se po grindeshin, por kur pa se burrat me makiazh u çonin puthje djemve, e këta i pranonin pa mëdyshje, e kuptoi se gjithçka ishte shaka.
„Ç’t’i bësh“, psherëtiu ai kur kaloi zhurma nga peroni përballë“, sikur njeriu të mund të jetonte si duhet në vendin e vet, gjithçka do të kishte qenë shumë më lehtë”.
„A keni ikë ju ndonjëherë?“
„Dy herë“, tha ai shkurt.
„E sheh. Dihet kush e pengon jetën në Bosnjë“, shtoi ajo. „Dihet për fajin e kujt gjithmonë e kemi të shkruar të shpërngulemi“.
Ai e shikoi me bisht të syrit, por nuk u kthye drejt saj. Përsëri i rregullonte flokët prapa veshit. Atij i pëlqente kjo.
„Dihet gjithçka, dhe të gjithë bëhen kinse nuk dijnë“, vazhdoi ajo. „E më së shumti tërbohem kur dëgjoj se ekzistojnë tri të vërteta. Jo! Ekziston një e vërtetë. Por, pa e pranu këta, nuk ka gjë prej asaj bashkëjetese për të cilën vazhdimisht flasin“.
„Ashtu është“, pohoi me kokë, duke u pajtuar me fjalët e saj. „Unë nganjëherë e pyes veten se si kanë pasur vullnet të çohen, t’i marrin pushkët dhe t’i sulen paqes së tjetërkujt“.
„Këtë dua të them“, ia behu ajo. „Gjakëpirësa. As me veten nuk dijnë të jetojnë në paqe, e të mos flasim me tjetrin”.
„Të ushqyer me urrejtje që nga lindja“, thuri ai përfundimin për gjithçka që u tha. Ajo pohoi me kokë.
U shikuan. Së pari buzëqeshi ajo, pastaj ai. Burrat e veshur në drag tani kishin ardhur te peroni i tyre. Këndonin dhe hidhnin konfeta. Udhëtarët e tjerë të cilët e prisnin metronë nuk u kushtonin fort vëmendje.
„Po vijnë drejt nesh“, pëshpëriti ajo.
„Mos u mërzit, janë të butë“, buzëqeshi ai. „Merre me mend sikur të dilnin te ne kështu në publik me rroba grash“.
„Kaq do ta kishin pasur“, qeshi ajo thuajse vetë ideja se dikush i sulmon fizikisht i dukej mjaft zbavitëse.
Burrat me makiazh nisën t’i hiqnin nga qafët e tyre qaforet me lule shumëngjyrëshe dhe t’u ofronin njerëzve në peron. Këta kryesisht i refuzonin. Por disa prej tyre buzëqeshnin dhe i lejonin t’u vinin qaforet në qafë. Nga larg u dëgjua metroja që pa u ndalur po i afrohej stacionit.
„Ky është i imi“, tha ai dhe nga xhepi nxori celularin.
„Unë po e pres njëmbëdhjetëshin“, shtoi ajo dhe shikoi drejt peronit me nervozë.
„A je në Facebook?“ – e pyeti me zë pak më të lartë sepse zhurma e trenit mbushi stacionin. „Të mos thuhet se nuk e ke askënd kur të vish“.
Ajo qeshi, thuaje po e priste atë pyetje.
„Alma“, tha ajo, dhe përsëriti më me zë: „Alma Zahiroviq“.
Ai me telefon në dorë u ndal për një çast, dhe pastaj shkroi emrin e saj. Ajo u përkul mbi telefonin e tij dhe me gisht tregoi profilin e saj.
„Kjo jam unë“, tha dhe u tërhoq një hap sepse treni tashmë nisi të frenonte, e era të cilën e prodhoi rrezikonte t’ia shkapërderdhte fletët nëpër stacion.
Gërvima ishte shurdhuese. Transvestitët ishin disa hapa larg. Ai nuk thoshte asgjë dhe me fytyrë të zbehur shkruante në celular.
„E dërgove kërkesën?“ – pyeti Alma, e ai pohoi me kokë. „Si është emri? Që ta dij kush më ka shtu, këtu nuk kam internet, e do ta shoh kur të shkoj në hostel“.
Ai iu afrua veshit të saj:
„Lazar Steviq“, tha dhe u tërhoq mbrapa.
Gërvima e metrosë në atë çast u bë shurdhuese. Transvestitët u erdhën pranë. Këndonin dhe i stolisnin me lule. Konfetat binin rreth tyre, e era i futi në një membranë të padukshme brenda së cilës mbretëronte një shukatje drithëruese. Ashtu qëndrojnë pa asnjë fjalë dhe shikojnë njëri-tjetrin, të rrethuar me laramaninë e botës.
Përkthim: Qerim Ondozi
Ernad Osmiq
Ernad Osmiq lindi në vitin 1989 në Bërçko (BeH). Në vitin 1992 u shpërngul me familje në Hamburg (Gjermani) ndërsa në qytetin e tij të lindjes u kthye në vitin 1999 dhe dikur më vonë filloi të shkruajë. Ai botoi dy përmbledhje me poezi: "Inat jezika" dhe "Bosanski robot". Ka një vajzë. Ajo quhet Lejla.
https://ernadosmic.blogspot.com/
ažurirano: 04/02/20
