Aleksandra Jovanoviq
Kur kokrrat prekin tokën, të gjithë sulen.
“Ata dëgjojnë ushqimin, eh. Shtazë të mençura. Dhe kurrë nuk e kam lënë Borën t’i presë, por vetë, e di ku duhet futur thika. Nuk ndiejnë asgjë, vetëm i djeg. Aq sa duhet”.
Zhivka lëpin mollën si të qe kockë, dhe pështyn pranë çeshmes. Kafen mezi e rrufit.
“E çka nëse e thërrasin?”
“Ku, moj, i ligësht është ai. E di si i bërtet Bora, mezi copëton drunj. Jo, jo. Atyre u duhen të fortë, të ngrysur, për të vrarë. Ku të shkojë ai, gjakun me sy s’mund ta shohë”.
Hesht, hesht, por thuajse qesh. Gratë të tjera thonë: Zhivka shtrigë, Zhivka di magji, kur të mallkon, nuk ngrihesh nga krevati. Ama.
“E Bora?”
“E ka marrë rrota. Nuk ka më aty ç’të shtrydhet”.
“Eh”.
E di ç’bëjnë kur jam në fushë. Nuk mërzitem, pse. Era më freskon, dhe ulem poshtë arrës e mendoj. Nuk janë mendime të mëdha, po veç ashtu. Kumrija fluturon, njeriu kalon dhe bën me dorë, fëmijët vrapojnë. Është këndshëm. Ai duhet të shpenzojë fuqinë diku, mbase është më e dobët se shati dhe unë. E Zhivka nuk ka bashkëshort. Shkoi një mbrëmje në hekurudhë, thonë e kishte zënë gjumi.
“Eh, Maro, të hyj”.
“Hyr, hyr”.
Nuk mund të dëgjoj trokitjen. Djali nxiton diku, mbase jo përtej kodrës. Këmbët i ka të lehta, nganjëherë mendoj, do të fluturojë.
Qe, e dinë taman. Çukisin, loçkat e mia. Do të prishet moti, këmbët s’më mbajnë. Edhe nëna ime e kishte këtë. Gjithmonë dinte të shikonte motin, e askush nuk e dëgjonte.
“Maro, ndalu për kafe!”.
“Po, Zhivka, po”.
Fustani iu ngrit. Desha ta ndreq, por më iku.
Bora nuk don çdo natë me mu, thotë: të vjen era ahër. E mua më përshtatet, pushoj dhe në mëngjes nga e para. Në ahër qetë, vetëm mizat fluturojnë e Sharka i përzë me bisht.
Jam ndalur sa për të marrë frymë, dhe dëgjoj piskamën. Zemra m’u ndal përnjëherë.
“Ik, ik, Zoti të vraftë!”
Bukla, e shëmtuar si miu, mori pulën. Ku i ke sytë, oj Maro, pse nuk shikon? Të mundja t’i fus në përparëse, t’i ruaj.
Ja, Bora po bërtet.
Në shtëpi ftoftë, ftohtë. Mban njëfarë letre.
“Qe!”
Shikoj, nuk i njoh shkronjat, por e di çka shkruan.
“Po e thërrasin!”
“Mos e tepro! Qitma një”.
Edhe unë do ta pija, por po përpij lot. Ai nuk mund të shohë gjak, mezi mban sëpatën. E si mund të vrasë, i gjori?
“Ende nuk e di. Shko, thirre”.
“A ke ti shpirt? Djalë hasreti”.
Koka m’u bë lëmsh. Le të më bëhet, kur po i jap kaq zor.
*
E përcollëm dhe Zorani tash e dy ditë nuk po kthehet nga lumi. Thotë, nuk kthehet pa e sjell mustakun më të madh. Unë dua të lutem, por nuk e di se si. Ndez qiriun, shikoj ikonën. Shpejt më dhembin sytë. Bukla rrëmben edhe dy zogj. Krejt shtëpinë e kam hallakatë për të gjetë mësyshin. Thashë, ndoshta e ka futë Zhivka, ndoshta nuk e kam shkundë mirë çarçafin. E pse kjo?
Lufta është larg, këtu ka veç baltë, ç’po na lypin kështu?
Më pyet komshiu: Maro, e di ti çka bëjnë atje?
Ia kthej: nuk di dhe nuk më intereson. Shtëpia ime është edhe përreth shtëpisë. Qesh.
“Ke të drejtë. Ne këtu i shikojmë punët tona. Ah, nënën e tyre”.
Jugu i zi. Nuk mund të fle, diçka më shtrëngon, si lëmsh në bark. Në oborr vetëm gjinkallat, edhe ato mezi. Hënën e përcolla dhe qe, po agon.
Dëgjoj njëfarë shushurime. Thashë, e jo valla.
Marr sëpatën, u habita sa e lehtë, dhe vrap.
“Ti të m’i vrasësh zogjtë. A po?! Nuk të jap!”
E godet mu në mes të stomakut. Lëshon një ulërimë, merr frymë dhe ngordh.
“Pi-pi-pi, pi-pi-pi.”
Ama, më vjen keq. Krijesë, dëshiron të hajë, si krejt. Por pse zogjtë e mi? Ulem në trung dhe ia plas vajit, nuk e di pse. Për një çast më duket thuajse të birin e kam në tokë, ashtu të përgjakur, e sytë kaq. Së paku t’ia mbyllin sytë, të ziut, s’mund të shohë gjak.
Përkthim: Qerim Ondozi
Aleksandra Jovanoviq
Aleksandra Jovanoviq, e lindur më 23.07.1996, skenariste, dramaturge dhe poete. U diplomua dhe u magjistrua për dramaturgji në Fakultetin e Arteve Dramatike në Beograd. Aktualisht po studion për doktoraturë në Fakultetin e Arteve Dramatike.
ažurirano: 14/09/21
