Симона Локвенец
Се викаше Амира, ама ни ми даваше мир ниту ме оставаше на мира. Амира. Беше дојдена со родителите во бранот кога многу такви како нив се селеа во земји како мојата. Соучениците колку толку ја прифатија или барем се чинеше дека се трудат да ја прифатат. Јас, јас бев подготвена на сè, освен на прифаќање.
Не знам колку пати го слушав нејзиното име, а уште помалку знам колку пати го имав напишано во мигови на гнев и бес. А божем пишувањето требаше да помогне. Така барем велеше таа, училишниот психолог. „Ако некој соученик ве задева, смирете се, издишете длабоко“, ќе речеше со механички насмев. „Ако некој ве нервира, напишете го неговото име десет пати, фрлете го листот в ѓубре и пуф! Го нема ни бесот ниту личноста! Полесно, здравје! Само контрола, драги мои, контрола!“, велеше другпат. И така јас скришум и кроце го пишував името на Амира, десетици, дваесет, педесет пати! Со пенкала, тенкоминци, тапи моливи, остри моливи, иако всушност се чувствував како со крв да го впишував додека буквите никнуваа пред мене како сакати кокичиња. Со секоја наредна пишуванка небаре се ништеше мојата победа над името што го сруши мојот мироглед. На никој не му говорев за Амира, бидејќи и немаше што многу да се каже. Нејсе, очекувано ги замразив тие четири букви од азбуката. Еднаш ѝ го напишав името врз замаглено огледало после туширање. Тогаш Амира како молкома да се мушна во мојата куќа, како да влезе во мојата соба, во моето сѐ, во моето снеможено битие.
Другарка ми Маја еднаш ме застана во ходникот и ми рече: „Слушај, гледам дека нешто многу многу не ти се бендисува оваа новава, а?“ „Не, бе, нема врска, па и ти, само некако не сме нашле прилика за муабет“, ѝ одговорив. Маја ме погледна низ лажливите очи. „Абе… да не има врска тоа со татко ти…?“ „Не, не, нема врска, стварно. Не сум дотолку…“, промрморив. „Слушај, тоа што луѓе од нејзината земја му го направија тоа на татко ти нема врска со неа, знаеш? Не можеш секому…“, почна, но ја прекинав: „Јасно ми е, Маја, сѐ, стварно, уживај. Не претерувај со глупостите“, реков подналутено, а знаев добро на што целеше. „Добро, само поентата ми беше дека не можеш секому да ја припишуваш вината за тоа што се случи. Амира е обичен човек, не некој што дал команда да го убијат татко ти“, ми возврати горко и си замина. Таа вечер плачев и ја колнев Амира, нејзината земја, нејзината религија. Го колнев светот.
Амира скоро секој ден ја среќавав во мензата. Имаше нешто во начинот на кој зборуваше, се облекуваше, се движеше, дишеше. Веѓите ѝ беа неистражени шуми, очите мургав амбис. Лицето ѝ беше нерамна планина, со залутани црвени точкички. Шилестиот нос не ми пречеше толку многу колку фактот дека истиот воздух влегуваше и излегуваше од моите и од нејзините ноздри. Беше слабушкава, храната очигледно не ѝ беше друшка. Кожата ѝ беше темничава, некако Амира сета доаѓаше обвиткана во темнина. Си замислував што носи одоздола, под таа црнина од мантија и под „нештото“ на главата, бидејќи нејзината коса беше неразрешена мистерија. Секогаш ѝ беше скриена под шамијата и никогаш не ѝ се гледаше ниту едно влакно, небаре сета коса ѝ беше затвор окован со црна свила. Сакав да знам, сакав сѐ да видам, без таа да види дека гледам. Сакав да знам сѐ, без нејзино знаење. Амира беше посебна на некој нејзин, за мене чуден начин. Негуваше некои, само за неа сфатливи верувања и обичаи, се молеше на Бог за мене незнаен и празнуваше денови што во моите очи беа сосем обични.
Еднаш во мензата, додека си ставав храна во чинијата, го замолив Драган да ми подаде две мандарини. Додека ме препрашуваше што сум рекла, Амира се создаде од нигде никаде и нежно смести две мандарини во мојот послужавник. Се насмевна и си замина. Мигум се здрвив и останав в место. Се вгледав во послужавникот, небаре Амира ми пренела некаква болест. Се сеќавам дека сѐ оставив така недопрено и си заминав со трчање од мензата. Се обидував да си објаснам што е тоа што ја правеше Амира толку одбивна во моите очи, но секое објаснување едноставно немаше смисла. Со неа можеби ќе комуницирав ако говоревме без да си кажеме нешто. Или ако се гледавме без да се погледнеме. Ќе бев добра за таква комуникација. Тогаш ќе бевме другарки. Добри другарки што најдобро другаруваат оддалеку. Можеби. Се сетив дека едно девојче од класот ми имаше еднаш спомнато дека сме си личеле со Амира. Можеби Амира личи на мене, но јас одбивав да прифатам дека личам на неа, дури и ако сличноста беше ко тровче леб. Амира воопшто не ми требаше, ми беше потребен само немирот што ми го создаваше, плетејќи нишка од болка слепена на училишните ѕидови.
Не дека денес размислувам многу за Амира и за тој еден дождлив вторник, но понекогаш се прашувам што ќе беше поразлично ако тој ден не налетавме една на друга. Тој вторник откако ѕвончето го означи крајот на часот, тргнав накај дома пред бурата. Чадор немав, па можев само да се надевам дека ќе стигнам дома пред небото да почне да ни ги оплакува гревовите. Со марамата си ја покрив главата и забрзав. Во сето тоа брзање, ѝ го почувствував овошниот парфем, што никако не можев да го поднесам, заедно со неколку капки дожд што паднаа. Амира иташе со лесни чекори зад мене, сенката ѝ стануваше поблиска. Се свртев нечујно и видов како црнината гледа кон мене со срамежливи очи, небаре чека нешто. Не знам зошто подзастанав. Дождецот веќе врнеше, а капките ми го замаглија умот. И двете бевме жива вода. Гледајќи во неа, продрев во себе. Во тој миг ништо друго не беше важно, освен што Амира наликуваше на мене, а јас на неа, и тоа не беше некоја површна физичка сличност, туку некоја подлабока, неодгатната. И двете бевме искиснати, збунети, со марами што ги носевме како најголемиот товар. Не знам дали од водата гледав појасно или поматно, но можам да се заколнам дека покрај дождецот, по нејзиното лице се слеваа и солзи. Сепак она што најмногу ме вџаши беше откритието на еден друг дожд што врнеше во неа, една друга бура што се подготвуваше од нејзиниот поразен поглед. И можеби тоа немаше да ми пречи толку многу, ако во тој миг не сетив и јас една чудна дождлива болка зачинета со покајание додека во мене се будеа грмотевици од прашалници и потреби за извинувања.
Но тогаш не беше мигот за извинувања и одговори. Никогаш не беше доволно добар мигот за мене и за неа. За мене и Амира. Оти никогаш не ми го даде мирот, што не знаев ни како да го побарам.
Симона Локвенец
Симона Локвенец (1993) е дипломирана професорка по англиски јазик и книжевност на Универзитетот „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје. Нејзини раскази и песни се објавени во домашни и меѓународни списанија и збирки. Добитничка е на Втора награда „Блаже Конески“ за есеј (2014), откупна награда на конкурсот за расказ на Нова Македонија (2013), како и награда за најдобар есеј од Транспарентност-Нулта корупција (2010). Има остварено кратки студиски престои во Шпанија, Австрија и Британија каде се дообразовала од областа на јазикот, книжевноста и културата. Контакт: www.facebook.com/simona.lokvenec
ažurirano: 01/02/20
